Van Gobbel: 'Ik was de grip op mijn leven totaal verloren'

De pieken tijdens zijn carrière waren hoog, het dal na zijn gedwongen afscheid des te dieper. Ulrich van Gobbel (38) vertelt deze maand exclusief voor Feyenoord Magazine over de pijnlijke jaren toen de spotlights uit gingen en de daaropvolgende doorstart van zijn leven. ‘Ik heb veel leergeld moeten betalen. Ik heb fouten gemaakt en daarvoor de rekening gepresenteerd gekregen. De prijs was hoog, heel hoog, maar te verbergen heb ik niets. Als ik een spiegel zie hoef ik mijn hoofd niet af te wenden.’De eerste maanden na zijn door een slepende heupblessure noodgedwongen afscheid als voetballer lukte het Van Gobbel niet om zijn draai te vinden. ‘Ik was gewend te leven in luxe en bleef dat doen’, kijkt Van Gobbel terug. ‘Ik ging de stad in om wat te drinken en steeds meer mensen maakten contact met me. Er zaten goede mensen tussen, al waren de intenties van het leeuwendeel niet zuiver.’ Met de ene hand klopten mensen op zijn schouder, om met de andere op te vangen wat er uit zijn zakken viel. Van Gobbel maalde niet om geld, zegt de waarde er nooit van gekend te hebben. ‘Ik had voor mezelf weinig nodig en gaf veel weg. Als mensen kwamen met huurachterstanden of om nieuwe schoenen, haalde ik de briefjes zo uit mijn zak.’

Van Gobbel werd de stereotype van de aan lager wal geraakte voetballer, met verhalen over bedreigingen aan het adres van de Stichting Contractspelersfonds KNVB (CFK) en het onrechtmatig doorverkopen van drie lease-auto’s als rode draad. Het geschil met het CFK en de Belastingsdienst sleept zich nog steeds voort. ‘Ik wil deze ellende graag eindelijk achter me laten’, verzucht Van Gobbel. ‘Een fout van het CFK heeft me heel veel schade gebracht en daar wil ik genoegdoening voor. En eerherstel. Het doet pijn dat op basis van onwaarheden een negatief beeld van mij is geschetst. Ik kan me geen journalist herinneren die in die tijd naar mijn kant van het verhaal heeft gevraagd.’

Het was in 2005 dat alle problemen samenkwamen bij Van Gobbel. En hem uiteindelijk teveel werden. Het verdriet is voelbaar, als hij voorovergebogen en met zachte, kwetsbare stem vertelt: ‘Het zijn woorden die ik nooit meer wil gebruiken, maar voor mij hoefde het leven toen niet meer. In de eerste jaren nadat ik gestopt was met voetballen wilde ik me groot houden, niemand mocht weten hoe verdrietig ik eigenlijk was. Ik ben een binnenvetter en hield mijn problemen voor mezelf. Ik stond machteloos, was de grip op mijn leven totaal verloren. Ik wist niet meer wat ik moest doen en zag geen uitweg.’

‘Gelukkig ben ik toen gaan praten’ zegt Van Gobbel. ‘Met mijn familie en een paar vrienden, die ik juist toen het zo slecht ging heb leren kennen. Zij hebben me eruit getrokken en me doen besluiten een andere weg te kiezen dan mijn vader deed toen ik nog kind was. Hij zag geen uitweg meer. “Maar jij geeft nooit op!”, zei mijn moeder steeds. Die gesprekken vormden een keerpunt in mijn leven.’