Gudde: 'Ome Fred is symbool van clubliefde geworden'

Namens de proftak van Feyenoord sprak Eric Gudde zaterdag bij de uitvaart van Fred Blankemeijer. Feyenoords algemeen directeur noemde het overleden clubicoon in zijn speech naast een dierbare collega een ‘symbool van clubliefde en onvoorwaardelijke trouw’.

Uitgesproken bij de crematie van Fred Blankemeijer
Rotterdam, 13 november 2010.

Amper vier maanden geleden namen we bij Feyenoord met een uitgebreide receptie afscheid van Fred Blankemeijer. Bij die gelegenheid sprak Dick van Well, voorzitter van onze Raad van Commissarissen, de hoop van ons allemaal uit dat we Fred ondanks diens afscheid als actief werknemer nog tot in lengte van jaren in De Kuip zouden mogen begroeten. Het heeft niet zo mogen zijn.

Vandaag nemen we opnieuw afscheid van Fred Blankemeijer, ditmaal definitief. Met hem, met ‘ome’ Fred, hebben we een van de meest markante personen uit de geschiedenis van onze club verloren. Zijn verdiensten voor Feyenoord zijn eigenlijk niet in woorden uit te drukken, want hoe vat je die 70 jaar dat hij de club diende samen? Fred heeft alle hoogte- en dieptepunten uit de geschiedenis van Feyenoord van dichtbij beleefd. Hij was een grote factor in het succes en is er mede verantwoordelijk voor geweest dat onze club is uitgegroeid tot een wereldberoemd instituut.

Aad van der Laan, voorzitter van de Sportclub Feyenoord en meer dan een halve eeuw vriend van ome Fred, zal straks ongetwijfeld meer en beter over alle zijn functies vertellen, maar als ik toch even een beknopte opsomming moet geven: Fred begon in 1940 als jeugdspeler en schopte het uiteindelijk ook tot het eerste elftal. Feyenoorders die hem kenden uit die tijd, spraken over z’n bijzondere schijnbeweging met die lange benen en dat hij berucht was om z’n terugkopballen. Buiten de lijnen maakte hij zich verdienstelijk als lid en voorzitter van de juniorencommissie, lid van de beleidsgroep betaald voetbal, lid bestuur betaald voetbal, lid transfercommissie, lid stichtingsbestuur, manager algemene zaken, secretaris, praatpaal, hoofd scouting, veiligheidscoördinator, perschef en tot slot: senior manager.

Elke rol die hem binnen de club toebedeeld werd vervulde Fred met verve en absolute toewijding. Zoals hij zelf zei ging hij er soms door de voordeur uit en door de achterdeur weer in. De club liet hem immers niet los. En, voor hem was het clubbelang altijd groter dan het eigen belang.

De afgelopen dagen heb ik nogal wat oud-spelers gesproken en daar kwamen mooie verhalen uit zoals de proefwedstrijd van Wim Jansen, het scouten van Jan Boskamp bij HOV, de onderhandelingen met Rinus Israel en Ove Kindvall, teveel om op te noemen. Twee zaken vielen op in die gesprekken: Fred Blankemeijer zag alles en had écht oog voor talent en hij was messcherp in z’n oordeel: “je was goed, of je kon er geen klote van”, daar zat niets tussen. Nog meer was ik onder de indruk van het feit dat al die oud-spelers hoog opgaven over de emotionele band die zij met Ome Fred hadden vanaf het moment dat zij door hem gescout of gekocht waren.

Feyenoord verliest met Fred Blankemeijer een zeer dierbare collega, een voorbeeld, een icoon. Een gezicht in binnen- en buitenland. Een cultuurbewaker. Sommigen zeggen zelfs het geweten of de ziel van de club.

In de Rotterdamse krant Het Vrije Volk, inmiddels ter ziele gegaan, stond 35 jaar geleden al eens het volgende: ‘Het is nauwelijks een opgave om tot de ziel van Fred Blankemeijer door te dringen. Hij heeft hem namelijk voor het raam hangen.’

Fred was zo gezegd gewoon recht voor zijn raap. Hij zei waar het op stond en altijd in iemands gezicht. Aan achterbaksheid had hij een enorme hekel. Hij blonk uit in klare taal, in eerlijkheid.

Voor de oud-spelers werd Fred de laatste decennia als organisator van de jaarlijkse reünie een generatie overstijgend bindmiddel. Daarnaast bedreef hij uitstekende PR voor de club met prachtige brieven aan diegenen die dat op enigerlei wijze verdienden of er troost aan konden ontlenen. Voor de buitenwacht hebben in recente jaren Freds optredens als perschef verreweg het meest in het oog gesprongen. Hij leidde de persconferenties van Feyenoord jarenlang met ijzeren hand, maar deed dat tegelijkertijd op een dusdanig charmante manier dat hij er mee wegkwam. Want soms, als trainers van Feyenoord door lastige vragen in het nauw werden gebracht, dan greep hij in, op meesterlijke wijze. ‘Dat was het heren! Het is mooi weer buiten’, riep Fred dan. En de journalisten, gepokt en gemazeld als ze waren, ze slikten het en vertrokken. Even makkelijk slikten zij, voetbaltrainers, hoofdredacteuren of tv-persoonlijkheden, het om aangesproken te worden als ‘jochie’. Want even goed wisten ze dat ze bij Fred altijd terecht konden om zich te laven aan een onuitputtelijke bron van informatie over de club en haar geschiedenis. Fred Blankemeijer, het olifantengeheugen van Feyenoord.

Zelf heb ik ome Fred helaas maar twee-en-een-half jaar mee mogen maken. In die tijd ben ik enorm geïmponeerd geraakt door diezelfde onuitputtelijke feitenkennis, zijn taalvaardigheid en door zijn geweldige gevoel voor humor.

‘Een leven met Feyenoord is een mooi leven.’ Het is een uitspraak van Fred zelf en als iemand het kan weten was het Fred. Hij heeft zijn leven immers gewijd aan Feyenoord. ‘Het leven van een voetbalgek die altijd maar voor zijn club in de weer was’. U zult begrijpen, de kwalificatie ‘voetbalgek’ is niet van mij maar ook van Fred zelf afkomstig. Makkelijk is dat leven met Feyenoord overigens niet altijd geweest, zelfs niet voor iemand met dusdanig veel clubliefde als Fred. Maar geen moment heeft hij overwogen de club de rug toe te keren. Het zat te diep en daarnaast was Fred niet iemand die voor moeilijkheden op de loop ging, integendeel. Maar hij koesterde de mooie momenten. In zijn eigen woorden: ‘Het mooie van voetbal is dat zoete herinneringen de zure ervaringen verdringen. Daarom heb ik weinig overgehouden van alle ellende die over de club is uitgestort.’

Ome Fred…., dat er vandaag zo veel mensen naar deze plek gekomen zijn om afscheid van u te nemen, dat er zo veel mensen een leegte in hun hart voelen na uw overlijden, dat de reacties bij de club binnenstromen en dat er morgen nog eens 40.000 stil zullen staan bij uw leven en uw betekenis voor Feyenoord, dat zegt eigenlijk alles. U hebt uw leven aan ons Feyenoord gewijd en dat zal nooit, nooit vergeten worden.

Ome Fred.., wij Feyenoorders moeten thans verder zonder u. Maar uw wijze lessen en clubliefde zullen nooit vergeten worden door de mensen die het voorrecht hebben gehad om u te hebben gekend.

Zonder symbolen wordt het wel een erg kille wereld, zei u eens. Zonder het te willen of er naar te handelen bent u zelf een symbool geworden, een symbool van clubliefde, van onvoorwaardelijke trouw. Een symbool van Feyenoord. Dat zult u tot in lengte van dagen blijven.

Ome Fred: een laatste groet van één Feyenoord. Voor velen bent U een baken van rust, een vertrouwenspersoon, een vriend geweest, dank daarvoor. Dank ook vooral dat andere dat u Feyenoord heeft gegeven.

Rust zacht.

Uw Feyenoord gaat nooit verloren.

Eric Gudde