In de rubriek Hoe is het nu met…? blikt FR12.nl wekelijks terug op de tijd van een oud-Feyenoorder in De Kuip en de tijd daarna. Deze week is dat: Jonathan de Guzman.
Hij maakte de hoge verwachtingen als groot talent bij Feyenoord waar, kwam als geboren Canadees in Oranje terecht, ging verschillende buitenlandse avonturen aan en houdt nu vanuit Griekenland de ontwikkeling van zijn zoontje in Rotterdam in de gaten. Hoe is het nu met De Guzman?
Begin carrière
Twaalf jaar oud was Jonathan de Guzman toen hij in 1999 naar Nederland emigreerde. Hij werd geboren in het Canadese Scarborough, als zoon van een Filipijnse vader en een Jamaicaanse moeder. Hij vertrok echter naar Europa om een voetbalcarrière op te bouwen en tijdens een stageperiode wist het jonge talent Feyenoord te overtuigen. Waar zijn broer Julian de Guzman twee jaar eerder voor Olympique Marseille tekende, begon De Guzman zijn voetbalavontuur in Rotterdam.
De Guzman doorliep vervolgens de jeugdopleiding van Feyenoord en gold al snel als een van de grootste talenten. Het leidde ertoe dat toenmalig hoofdtrainer Erwin Koeman hem in seizoen 2005/06 bij het eerste elftal haalde. Zijn debuut moest hij echter nog heel even uitstellen. Vanwege de internationale regelgeving van toen waren jonge voetballers uit het buitenland pas op achttienjarige leeftijd speelgerechtigd. "Dat was best frustrerend", blikte hij later dat jaar terug in Voetbal International. "Ik had thuis een kalender en zette een streep voor iedere dag die voorbij ging, tot ik eindelijk achttien was. Dat voelde als een bevrijding."
Op 18 september 2005, vijf dagen na zijn achttiende verjaardag, deed De Guzman in de thuiswedstrijd tegen sc Heerenveen (5-1) voor het eerst mee. Vanaf dat moment ging het heel snel. Twee weken na zijn debuut kreeg de middenvelder van Koeman voor het eerst een basisplaats, die hij de rest van het seizoen niet meer kwijt zou raken. Al snel was hij - net als in de jeugd - goed voor de nodige goals en assists. De jonge De Guzman had de hoge verwachtingen waargemaakt.
Zoals vaker bij jonge voetballers kreeg ook De Guzman na zijn snelle doorbraak te maken met een mindere fase. Voor hem was dit in seizoen 2006/07. Sterspelers Dirk Kuyt en Salomon Kalou waren vertrokken en er kwam te veel druk op de schouders van de pas negentienjarige De Guzman te liggen. In een interview met FCUpdate.nl sprak hij destijds van een 'kloteseizoen'. "Of ik vorig seizoen vooruitgang heb geboekt? Ik ben geen betere voetballer geworden. Wel ben ik mentaal sterker geworden."
Daarna speelde De Guzman nog drie seizoenen in het shirt van Feyenoord. In 2008 beleefde hij een hoogtepunt met een doelpunt in de gewonnen bekerfinale (2-0 tegen Roda JC). Zijn laatste twee seizoenen in De Kuip werden getekend werden door veelvuldig blessureleed. In zijn laatste jaar, 2010 inmiddels, was hij net op tijd fit om in actie te komen in de beruchte dubbele bekerfinale tegen Ajax. De nederlaag daar paste in de twee teleurstellende seizoenen die hij in zijn laatste periode bij Feyenoord doormaakte. "Ik was liever op een andere manier vertrokken, maar dingen gaan zoals ze gaan", zei De Guzman de clubwebsite toen hij Feyenoord in 2010 definitief achter zich liet.
Buitenlandse avonturen
De Guzman wist op het moment van zijn vertrek nog niet waar hij het komende seizoen zou spelen, maar wel dat hij een buitenlands avontuur aan wilde gaan. Het werd uiteindelijk RCD Mallorca, een club die destijds al jaren op het hoogste niveau van Spanje actief was. Hij kende er een goed debuutseizoen - al eindigde de club zelf op plek 17 - en vertrok al een jaar later voor liefst acht miljoen euro naar Villarreal. In de drie seizoenen dat hij daar onder contract stond, speelde hij zijn meeste wedstrijden echter op huurbasis voor Swansea City in de Premier League.
Het was in deze periode dat ook de interlandcarrière van De Guzman van de grond kwam. Sinds 2008 was de geboren Canadees ook in het bezit van een Nederlands paspoort, waarmee ook de discussie op gang kwam over welk land hij moest kiezen. Na eerder al jeugdinterlands voor Oranje te hebben gespeeld, hakte De Guzman in 2012 definitief de knoop door en een jaar later speelde hij onder Louis van Gaal zijn eerste interland. Diezelfde bondscoach nam hem in 2014 mee naar Brazilië, waar hij zijn eerste en enige eindtoernooi speelde. De Guzman was daar basisspeler in de wedstrijden tegen Spanje (1-5), Australië (2-3) en Brazilië (0-3). Zijn laatste interland speelde hij in maart 2015.
Het jaar 2015 betekende sowieso een kantelpunt in de loopbaan van De Guzman. Hij stond op dat moment onder contract bij Napoli, waar hij eerder een uitstekend debuutseizoen kende en de Italiaanse Supercoppa won. In zijn tweede jaar kwam hij na een groot conflict echter niet meer in actie. De middenvelder legde later aan De Volkskrant uit hoe zijn club hem na een blessure dwong om een aanbod van Bournemouth te accepteren, terwijl hij zelf bij Napoli wilde blijven om daar te herstellen. De ruzie daarover liep zo uit de hand dat De Guzman het zelfs fysiek aan de stok kreeg met de sportief directeur. "Hij sloeg ineens zo in mijn gezicht. Toen werd ik gek. We begonnen te vechten, stoelen vielen om."
De Guzman werd na het voorval verbannen uit de selectie van Napoli en zocht zijn heil ergens anders. In eerste instantie was dat op huurbasis bij Carpi en vervolgens Chievo - de club waar hij opmerkelijk genoeg met rugnummer 1 besloot te spelen. In 2017 liet hij Italië definitief achter zich en tekende hij bij het Duitse Eintracht Frankfurt. Hij plaatste zich daarmee in een heel bijzonder rijtje van toen slechts elf spelers die in alle vier de grootste competities van Europa hadden gespeeld. De Guzman was de enige Nederlander in het lijstje, waarin ook oud-Feyenoord Jon Dahl Tomasson te vinden is.
In Duitsland bloeide De Guzman weer op en beleefde hij succesvolle jaren. Hij won er de DFB Pokal in 2018 en kende een jaar later een succesvolle Europese campagne. In de halve finale verloor hij met de ploeg na strafschoppen van de uiteindelijke winnaar Chelsea, waarmee hij dus op de valreep een Europese finale misliep.
Terugkeer?
In 2020 liep De Guzman uit zijn contract en was hij voor de tweede keer in zijn carrière transfervrij. Een terugkeer naar Feyenoord? Dat leek die zomer een serieuze optie. Zelf gaf De Guzman aan ervoor open te staan, Dick Advocaat wilde hem graag, Frank Arnesen bevestigde dat hij op het lijstje stond en Leroy Fer wakkerde de geruchten nog wat verder aan. "Onderweg naar Rotterdam? We hadden een afspraak", schreef hij onder een Instagram-post van De Guzman. Zo ver kwam het niet. In plaats van de oude bekende trok Feyenoord uiteindelijk João Teixeira aan voor het middenveld. De Guzman zelf belandde in de Griekse competitie bij OFI Kreta.
Daar staat hij bijna twee jaar later nog steeds onder contract, met sinds een jaar ex-Feyenoorder Luc Castaignos als ploeggenoot. Met de ploeg plaatste hij zich dit seizoen net niet voor de play-offs die uit moeten maken wie de landstitel pakt, maar Kreta is wel koploper van de degradatiegroep. De Guzman zelf is veelal basisspeler, maar de goede statistieken uit het begin van zijn carrière bij Feyenoord kan hij ook in Griekenland niet evenaren. Na negentien competitiewedstrijden staat de multi-inzetbare middenvelder op nul goals en één assist.
Jaden de Guzman
Feyenoord heeft hij overigens nog altijd niet uit zijn hoofd gezet, vertelde De Guzman onlangs in een interview met ELF Voetbal. "Ik volg de club via social media en wanneer mogelijk kijk ik de wedstrijden. Ik heb daar een mooie tijd gehad. Ik ben blij dat ze het dit seizoen zo goed doen. Ik zie een beter Feyenoord dan vorig seizoen. Ook uitwedstrijden winnen ze nu makkelijker."
De Guzman heeft overigens nog een belangrijke reden om Feyenoord te blijven volgen. Zijn oudste zoontje Jaden speelt namelijk sinds zijn zevende in de jeugdopleiding de club. "Een talentje hoor", zei vader De Guzman in 2017 tegen ELF Voetbal. "Hij is nu net tien jaar, maar helemaal voetbalgek, een echt Feyenoord-supportertje." Momenteel speelt hij bij Feyenoord Onder 15, maar recent mocht hij zich ook al melden bij de Onder 16 én bij Oranje Onder 15. Wie weet staat de jonge middenvelder dus eenzelfde doorbraak als zijn vader te wachten.